endeleg

i dag våkna eg av ei farmor som ringte berre for å seie hallo og juhu. herlegt, eller kva? joda. kjekt det. noko av det meist sjarmerande med henne er at ho tek meldinga, "ååå, vekte eg deg? å nei og nei, det var verkeleg ikkje meininga.." men likevel held fram med "forresten, eg har sjalet ditt liggjande her nede.."
Eg venta rett fram å verte "litt" irritert, men då eg hadde lagt på, fann og ut at eg nett hadde vorte vekt på ein av dei beste måtane ein vekkas kan: mor (som er den offesielle tituleringa) på 81 år og 1 dag som ringer og pjattar og prater og er glad i livet. vakkert.

etter kvart sto eg opp, og det er dette eg forsøkjer å fortelje, peisen, den knitra så herlegt, og eg la ikkje merke til det før eg satt ved kjøkkenbordet med ein verkeleg feriefrukost med alt som høyrer til: ei skjeve med heimelaga bringebærsyltetøy, mjølka, raggsokkar, tabloid-bt (er det fleire enn meg som saknar det gode, gamle?), ein kaffikopp, då høyrde eg det, knitringa, peisen, pappa hadde fyrt opp, eller kanskje det var Lars Martin for den saks skuld, det var ikkje utenkjeleg - han har alltid vore ein kløppar med stikkene - og eg angra straks på at eg ikkje hadde sett meg i sofaen ved peisen og eg tenkte: no er det haust.